Er even uit

Slecht weer bestaat niet, alleen een slechte voorbereiding. Dit staat op het in het gras geprikte houten bordje naast de door mij gereserveerde tent op een zogeheten ‘luxe camping’. Het is een cadeau aan mijn lieve vriendin Maartje, en ook een beetje aan mijzelf want het zou mijn eerste rustige nacht worden in vier jaar zonder kinderen in mijn bed.

Om 23:00 krijg ik een migraineaanval. Ik geef over in het prullenbakje van de tent, laat het buiten staan in een dichtgeknoopte zak. Om 1:30 wordt het buiten code geel. Terwijl we in onze heen en weer zwiepende tent liggen checken we buienradar op onze telefoons. We overwegen naar de auto te rennen om daar te slapen. We doen het niet, want natte dekens en onmogelijke slaaphoudingen op autostoelen. In plaats daarvan halen we de nacht zo goed als door. We rijden, hondsberoerd, drie uur eerder dan onze uitcheck-tijd naar huis met witte gezichten. Maartje vertelt proestend dat ze haar plas de hele nacht heeft opgehouden. Ik antwoord dat ze dat niet had hoeven doen, want er stond nog altijd een emmertje buiten.